صدها کارگر در پاکستان جان باختند
قتل عام کارگران توسط سرمایه
آذر ماجدی
روز ۱۱ سپتامبر ۳۱۴ کارگر در پاکستان در آتش سوختند و تعدادی نیز مجروح و مسموم شدند. ۲۸۹ نفر در کارخانه پوشاک در کراچی و ۲۵ نفر در کارخانه کفش دوزی در لاهور به فجیع ترین شکلی جان باختند. آتش سوزی در کارخانه های پوشاک در پاکستان یک امر روزمره است، اما کشته شدن صدها نفر در یک روز یک واقعه بی سابقه و یک تراژدی فراموش نشدنی از قتل عام کارگران توسط نظام سرمایه داری است. ناصر منصور، رهبر فدراسیون اتحادیه های کارگری پاکستان (ان تی یو اف) این روز را "تاریک ترین و غمناک ترین روز در تاریخ جنبش کارگری پاکستان خواند ."
کارخانه "علی انترپاریز" در کراچی بطور غیرقانونی فعالیت می کرد. این چهارمین آتش سوزی طی دو سال در این کارخانه بوده است. زمان آتش سوزی بیش از ۶۰۰ کارگر در کارخانه زندانی شده بودند؛ بمنظور جلوگیری از دزدی، در اصلی کشویی قفل بود و بر روی پنجره ها میله کوبیده شده بود؛ پله ها و درهای دیگر توسط محصولات تولیدی بسته شده بود و هیچگونه خروجی اضطراری در کارخانه موجود نبود. این یک جنایت آشکار سرمایه دار برای کسب سود بیشتر است. هیچیک از کارگران دارای قرارداد نبودند و توسط دلال ها بکار گرفته شده بودند و در نتیجه از هر گونه خدمات اجتماعی و غرامت محروم بودند.
اتحادیه های کارگری پاکستان اعلام کرده اند که مسئولیت این جنایت بعهده صاحب کارخانه و مقامات محلی دولت است. ناصر منصور خواهان دستگیری و محاکمه صاحب کارخانه بجرم قتل است. ان تی یو اف همچنین خواهان پرادخت غرامت به خانواده های کارگران جان باخته و کارگران مجروح است؛ ان تی یو اف همچنین خواهان آنست که کلیه کارخانه ها در همکاری با نمایندگان کارگران مورد بازرسی قرار گیرند و تمام آنها به ثبت رسند؛ بعلاوه سیستم کار قراردادی ملغی شود و کلیه کارگران یک نامه استخدام دریافت کنند؛ خدمات اجتماعی، مزایای سالمندی و برنامه رفاه به کارگران تعلق گیرد .
این تراژدی شرایط اسفبار، غیرانسانی و ناامن میلیونها کارگر در پاکستان را در برابر انظار جهانیان قرار داد. ۴۰٪ کارگران پاکستان در بخش نساجی و پوشاک کار می کنند، که ۵۵٪ صادرات پاکستان، مبلغی حدود ۱۱ میلیارد دلار را در بر می گیرد. در کراچی حدود ۱۰ هزار کارخانه وجود دارد، اما ۹۴٪ کارگران ثبت نشده اند و دستمزدی برابر ۴۰ تا ۸۰ یورو در ماه دریافت می کنند. شرایط ایمنی در این محیط های کار بسیار اسفناک است. آتش سوزی یک امر عادی در این کارخانه ها است. طبق گفته منصور حداقل یک انفجار در ماه در این کارخانه ها رخ می دهد، اما وقتی یکی دو کارگر در اثر سانحه جان می بازند، حتی خبر آن نیز منتشر نمی شود. "این کارخانه ها حکم بمب شیمیایی را دارند که هر لحظه ممکن است منفجر شوند ."
خطر آتش سوزی در کارخانه های پوشاک در سطح جهانی بسیار بالا است. در بنگلادش از سال ۱۹۹۰ بیش از صد آتش سوزی گزارش شده که منجر به مرگ بیش از ۷۵۰ کارگر شده است. و درست یک روز پس از فاجعه پاکستان یک آتش سوزی در یک کارگاه در مسکو منجر بمرگ ۱۴ کارگر مهاجر ویتنامی شد که عملا در کارگاه زندانی شده بودند. سودهای افسانه ای از لباس هایی که در این شرایط برده وار تهیه می شود، دست سرمایه داران در کشورهای غربی و کشورهای تولید کننده و دولت هایشان را در دست هم قرار می دهد و در این راه هر روز انسان های بیشماری جان می بازند. علاوه بر آتش سوزی، مسمومیت کارگران در کارخانه های پوشاک یک پدیده شناخته شده دیگر است. در ویتنام، کامبوج، آرژانتین، برزیل و غیره کارگرانی که برای فروشگاه های زنجیره ای از جمله H&M ، مارکس و اسپنسر، تسکو و مزن های مد مشهور غربی لباس می دوزند در ماههای اخیر گزارش شده است .
طبق گزارش آی ال او در هر ۱۵ ثانیه یک کارگر در اثر سوانح کار یا بیماری مربوط به کار جان میبازد. در هر ۱۵ ثانیه ۱۶۰ کارگر دچار سانحه کاری می شوند. هر روز ۶۳۰۰ کارگر در اثر سانحه کار یا بیماری مربوط به کار جان می بازند. این یعنی بیش از دو میلیون و ۳۰۰ هزار مرگ در سال. هر سال حدود ۳۱۷ میلیون سانحه در محیط های کار رخ می دهد. این آمارها در گزارشات سازمان بین المللی کار درج می شود و در آرشیو ها مدفون می شود. در هیچ جنگی این تعداد انسان طی یک سال کشته نمی شود. در هیچ بلای طبیعی، زلزله و سیل و سونامی این تعداد انسان جان نمی بازند. اما در جنگ سرمایه دار با کارگر برای سود بیشتر سالیانه ۲ میلیون و ۳۰۰ هزار کارگر جان می بازند. به همین سادگی. این آمار و ارقام بر دولتهای سرمایه داری آشکار است. اما هیچ اقدام واقعی برای ریشه کن کردن آن انجام نمی گیرد. تنها راه مبارزه با این قتل عام میلیونی، واژگونی سرمایه داری، الغای مالکیت خصوصی بر وسایل تولید و لغو کار مزدی است. پایان دادن به مبارزه و جنگ طبقاتی؛ ختم نظام اقتصادی برای تولید سود. این تنها راه رهایی بشریت از این بردگی وحشیانه است . *
